Odkąd tylko dzieje konfliktów międzyludzkich zaczęły wykorzystywać do rozstrzygnięć bardziej zaawansowany oręż, niż kamienie i dzidy, w armiach zaczęły powstawać zręby hierarchii. Aby struktura podległości w wojsku była jasna i zrozumiała, kolejne stopnie należało jakoś wyróżnić. Tak oto zrodziła się potrzeba opracowania pewnych symboli i oznaczeń wojskowych. Należy do nich między innymi taśma dystynkcyjna.

Taśma dystynkcyjna – gdzie jej szukać?

W większości przypadków podstawowym miejscem na mundurze, gdzie należałoby szukać informacji o stopniu danego żołnierza, są pagony, właściwie nazywane naramiennikami. Znajdujące się tam naszywki różnego kształtu i rodzaju (na przykład, paski, gwiazdki, wężyki, prostokąt, czyli w nomenklaturze mundurowej belki, krokiewki, diamenty) pozwalają odróżnić poszczególne stopnie i funkcje przedstawicieli służb mundurowych. Są tam też niekiedy naszyte cyfry, odnoszące się do przynależności danego żołnierza do konkretnej jednostki. Na naramiennikach występuje też taśma dystynkcyjna.

Geneza i powstanie

Naramiennik może kojarzyć się z elementem zbroi płytowej, niemniej w znaczeniu mundurowym pojawiły się we Francji w połowie XVII wieku. Była to początkowo kokarda zapleciona na ramieniu. W tym czasie próbowano to rozwiązanie przenieść do Rzeczpospolitej, gdzie robione były z taśmy srebrnej i złotej. Taśma dystynkcyjna dzisiaj jest jednak dużo mniej okazała i stanowi tylko niewielką część naramiennika.